Κάτι παλιό….[updated]

Υποσχέθηκα να σας γράψω και για κάτι παλιό. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ημέρα που γέννησα την κόρη μου. Ήθελα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό και το πίστευα ότι θα γίνει έτσι παρόλο που στους τελευταίους υπερήχους το παιδί δεν είχε πάρει θέση. Το πρωί λοιπόν είχα προγραμματισμένο ραντεβού για υπέρηχο σε δημόσιο νοσοκομείο για τον τυπικό υπέρηχο που κάνεις μπαίνοντας στο μήνα σου. Στον υπέρηχο λοιπόν μας λένε ότι το παιδί δεν έχει γυρίσει (είναι με τα πόδια προς τα κάτω) και πρέπει να κανονίσουμε με το γιατρό να κλείσουμε ραντεβού για καισαρική ( η ακριβής ατάκα της γιατρού ήταν “ τι περιμένεις”). Κλάαααααααμα η κυρία. Αφού το πήρα απόφαση λέμε με το αντράκι μου το βράδυ να πάμε σινεμά. Συναντάμε μάλιστα τυχαία και μία ξαδέλφη μου έξω από τον κινηματογράφο και συζητούσαμε για το μωρό. Καλή ήταν η ταινία, (η ταινία που χθές δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιά ήταν, χάρη στη συνδρομή του αντρούλη μου ήταν το source code) γυρίζουμε σπίτι μετά και ευτυχώς ο άντρας μου κάθεται να δει κάτι στον υπολογιστή. Αισθάνομαι λοιπόν σα να έχασα για πολύ λίγο τον έλεγχο της κύστης μου. Το λέω του Αντώνη μου λέει σπάσαν τα νερά πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο. Εγώ: μπαααααα. Νομίζω είσαι λίγο υπερβολικός. Ο Αντώνης: “να πάρουμε το γιατρό”. Εγώ: “ που να τον ενοχλούμε τον άνθρωπο δύο η ώρα τη νύχτα”. Με τα πολλά, και μετά από πολλές διαβουλεύσεις πήραμε το γιατρό και μας είπε να πάμε στο νοσοκομείο. Στο δρόμο κάναμε πλάκα, του έλεγα με πας νυχτερινή βόλτα στην Αθήνα και τσάμπα τρέχουμε νυχτιάτικα. Φυσικά γεννήσαμε! Το αστείο ήτανε ότι η ξαδέλφη μου δεν το πίστευε όταν της το είπε η μαμά της: “Μα εγώ την είδα χθες το βράδυ και ήταν ακόμα έγκυος και δε φαινόταν να γεννάει”.  Είχα πολύ μεγάλη αγωνία να ακούσω το πρώτο κλάμα της Μυρτώς. ..  Η πρώτη μου σκέψη όταν την είδα ήταν “ τι όμορφη που είναι”.  Μου πήρε τρείς μήνες να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το μωρό είναι δικό μου. Παρόλο που τη φρόντιζα, τη θήλαζα, της τραγουδούσα, τη χόρευα μου πήρε τόσο διάστημα για να πω ότι την αγαπάω. Δεν ήρθε τίποτα αυτόματα με το που την είδα. Μόνο ένα δάκρυ… ανακούφισης!

Έχω πολλά να σας πω και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλύτερο να ξεκινήσω από την αρχή ή από το τέλος. Οπότε για αρχή θα σας πω κάτι πολύ νέο και κάτι πολύ παλιό.

Χθες ξεκίνησε η Μυρτώ πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό. Είχαμε πάρει και βιβλίο για το “ σχολείο” έτσι το αποκαλούμε.  Τη ρωτάγαμε “θέλεις Μυρτώ να πάς σχολείο”? και παίρναμε για απάντηση ένα τραγουδιστό «ναιαιαιαιαιαιαιαιαι!». Έλα μου όμως που τον τελευταίο καιρό μόλις ξυπνούσαμε το πρωί βλέπαμε τη Ντόρα την εξερευνήτρια.  Ξυπνάμε λοιπόν το πρωί πίνουμε  γάλα ( είμαι από της τυχερές μαμάδες που έχω ένα πολύ καλόβολο παιδάκι στο φαΐ) και έχει αρχίσει η Μυρτώ το τροπάριο “θέλω να δω την Ντόρα την εξερευνήτρια”. Εγώ: “ Μυρτώ μου δεν έχει αρχίσει η Ντόρα ακόμα άσε που σήμερα δεν προλαβαίνουμε να δούμε Ντόρα σήμερα θα πάμε σχολείο.” Η μάνα: “Να σε βγάλω μία φωτογραφία με την τσάντα σου?” Ηχηρό όχι με κλάματα η Μυρτώ. Εδώ που τα λέμε, δίκιο είχε, είχε τον πόνο της που δε θα δει την Ντόρα είχε και μένα να την πρήζω να βγει φωτογραφία. Θα αναρωτιόταν το παιδάκι μου “και γιατί παρακαλώ να βγω φωτογραφία? Μα τι την έπιασε τη μάνα μου πρωί?”. (Αυτό με τις φωτογραφίες που το παραμικρό που κάνει το παιδί πρέπει ντε και καλά να το απαθανατίσουμε πρέπει να το αναθεωρήσω.)  Μέχρι και την ατάκα δεν θέλω να πάω σχολείο άκουσα. Μα που πήγε εκείνο το ηχηρό ναι? Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με κλάματα. Της λέω Μυρτώ δε θα προλάβουμε και δε θα μας αφήσουνε να μπούμε μέσα, θα έχουνε κλειδώσει την πόρτα. Αφού φύγαμε λοιπόν από το σπίτι στο αυτοκίνητο με ρώταγε θα προλάβουμε μαμά? Ναι εγώ θα προλάβουμε. Φτάνουμε στο σχολείο και εντυπωσιάζεται η Μυρτώ γιατί στο προαύλιο έχει μία παιδική χαρά.  Λογικό δεν είναι που ήθελε να παίξει το παιδάκι μου και δεν ήθελε να προχωρήσει παρακάτω? Έτσι της υποσχέθηκα ότι θα την πάω στις κούνιες μετά το σχολείο (και εννοούσα άλλες κούνιες).

Μπαίνουμε μέσα στο σταθμό και ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας. Με παιχνίδια που δεν έχουμε ξαναδεί, καρεκλάκια και τραπεζάκια ξύλινα χρωματιστά (μας αρέσουν αυτά) και καινούρια παιδάκια.  Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει όταν έφυγα. Έδωσε ένα φιλί στον αέρα κάπου που πιθανολογούσε ότι βρισκόταν η δόλια μάνα.  Όταν γύρισα να την πάρω αναφώνησε “να τη ήρθε”! H δασκάλα της μου είπε ότι μόλις της είχε πει ότι δε θέλει να ζωγραφίσει άλλο και ότι η μαμά της θα την πάει στις κούνιες (και εννοούσε βέβαια αυτές που ήταν στο προαύλιο). Έλα μου όμως που δεν μπορούσαμε να παίξουμε σε αυτές της κούνιες. Άλλο δράμα εκεί.  Με τα πολλά φύγαμε, πήγαμε βόλτες και στις κούνιες (σε άλλες κούνιες) και όλα καλά. Απολογισμός της ημέρας:  Η δασκάλα της μας είπε σήμερα ότι την άκουγε, ξέρει να μοιράζεται είναι πολύ κοινωνική, μίλησε σε όλα τα παιδάκια και για πρώτη μέρα ήταν πολύ καλά. Φουσκώνει από περηφάνια η δόλια μάνα.