Έχω πολλά να σας πω και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλύτερο να ξεκινήσω από την αρχή ή από το τέλος. Οπότε για αρχή θα σας πω κάτι πολύ νέο και κάτι πολύ παλιό.

Χθες ξεκίνησε η Μυρτώ πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό. Είχαμε πάρει και βιβλίο για το “ σχολείο” έτσι το αποκαλούμε.  Τη ρωτάγαμε “θέλεις Μυρτώ να πάς σχολείο”? και παίρναμε για απάντηση ένα τραγουδιστό «ναιαιαιαιαιαιαιαιαι!». Έλα μου όμως που τον τελευταίο καιρό μόλις ξυπνούσαμε το πρωί βλέπαμε τη Ντόρα την εξερευνήτρια.  Ξυπνάμε λοιπόν το πρωί πίνουμε  γάλα ( είμαι από της τυχερές μαμάδες που έχω ένα πολύ καλόβολο παιδάκι στο φαΐ) και έχει αρχίσει η Μυρτώ το τροπάριο “θέλω να δω την Ντόρα την εξερευνήτρια”. Εγώ: “ Μυρτώ μου δεν έχει αρχίσει η Ντόρα ακόμα άσε που σήμερα δεν προλαβαίνουμε να δούμε Ντόρα σήμερα θα πάμε σχολείο.” Η μάνα: “Να σε βγάλω μία φωτογραφία με την τσάντα σου?” Ηχηρό όχι με κλάματα η Μυρτώ. Εδώ που τα λέμε, δίκιο είχε, είχε τον πόνο της που δε θα δει την Ντόρα είχε και μένα να την πρήζω να βγει φωτογραφία. Θα αναρωτιόταν το παιδάκι μου “και γιατί παρακαλώ να βγω φωτογραφία? Μα τι την έπιασε τη μάνα μου πρωί?”. (Αυτό με τις φωτογραφίες που το παραμικρό που κάνει το παιδί πρέπει ντε και καλά να το απαθανατίσουμε πρέπει να το αναθεωρήσω.)  Μέχρι και την ατάκα δεν θέλω να πάω σχολείο άκουσα. Μα που πήγε εκείνο το ηχηρό ναι? Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με κλάματα. Της λέω Μυρτώ δε θα προλάβουμε και δε θα μας αφήσουνε να μπούμε μέσα, θα έχουνε κλειδώσει την πόρτα. Αφού φύγαμε λοιπόν από το σπίτι στο αυτοκίνητο με ρώταγε θα προλάβουμε μαμά? Ναι εγώ θα προλάβουμε. Φτάνουμε στο σχολείο και εντυπωσιάζεται η Μυρτώ γιατί στο προαύλιο έχει μία παιδική χαρά.  Λογικό δεν είναι που ήθελε να παίξει το παιδάκι μου και δεν ήθελε να προχωρήσει παρακάτω? Έτσι της υποσχέθηκα ότι θα την πάω στις κούνιες μετά το σχολείο (και εννοούσα άλλες κούνιες).

Μπαίνουμε μέσα στο σταθμό και ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας. Με παιχνίδια που δεν έχουμε ξαναδεί, καρεκλάκια και τραπεζάκια ξύλινα χρωματιστά (μας αρέσουν αυτά) και καινούρια παιδάκια.  Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει όταν έφυγα. Έδωσε ένα φιλί στον αέρα κάπου που πιθανολογούσε ότι βρισκόταν η δόλια μάνα.  Όταν γύρισα να την πάρω αναφώνησε “να τη ήρθε”! H δασκάλα της μου είπε ότι μόλις της είχε πει ότι δε θέλει να ζωγραφίσει άλλο και ότι η μαμά της θα την πάει στις κούνιες (και εννοούσε βέβαια αυτές που ήταν στο προαύλιο). Έλα μου όμως που δεν μπορούσαμε να παίξουμε σε αυτές της κούνιες. Άλλο δράμα εκεί.  Με τα πολλά φύγαμε, πήγαμε βόλτες και στις κούνιες (σε άλλες κούνιες) και όλα καλά. Απολογισμός της ημέρας:  Η δασκάλα της μας είπε σήμερα ότι την άκουγε, ξέρει να μοιράζεται είναι πολύ κοινωνική, μίλησε σε όλα τα παιδάκια και για πρώτη μέρα ήταν πολύ καλά. Φουσκώνει από περηφάνια η δόλια μάνα.