Κάτι παλιό….[updated]

Υποσχέθηκα να σας γράψω και για κάτι παλιό. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ημέρα που γέννησα την κόρη μου. Ήθελα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό και το πίστευα ότι θα γίνει έτσι παρόλο που στους τελευταίους υπερήχους το παιδί δεν είχε πάρει θέση. Το πρωί λοιπόν είχα προγραμματισμένο ραντεβού για υπέρηχο σε δημόσιο νοσοκομείο για τον τυπικό υπέρηχο που κάνεις μπαίνοντας στο μήνα σου. Στον υπέρηχο λοιπόν μας λένε ότι το παιδί δεν έχει γυρίσει (είναι με τα πόδια προς τα κάτω) και πρέπει να κανονίσουμε με το γιατρό να κλείσουμε ραντεβού για καισαρική ( η ακριβής ατάκα της γιατρού ήταν “ τι περιμένεις”). Κλάαααααααμα η κυρία. Αφού το πήρα απόφαση λέμε με το αντράκι μου το βράδυ να πάμε σινεμά. Συναντάμε μάλιστα τυχαία και μία ξαδέλφη μου έξω από τον κινηματογράφο και συζητούσαμε για το μωρό. Καλή ήταν η ταινία, (η ταινία που χθές δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιά ήταν, χάρη στη συνδρομή του αντρούλη μου ήταν το source code) γυρίζουμε σπίτι μετά και ευτυχώς ο άντρας μου κάθεται να δει κάτι στον υπολογιστή. Αισθάνομαι λοιπόν σα να έχασα για πολύ λίγο τον έλεγχο της κύστης μου. Το λέω του Αντώνη μου λέει σπάσαν τα νερά πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο. Εγώ: μπαααααα. Νομίζω είσαι λίγο υπερβολικός. Ο Αντώνης: “να πάρουμε το γιατρό”. Εγώ: “ που να τον ενοχλούμε τον άνθρωπο δύο η ώρα τη νύχτα”. Με τα πολλά, και μετά από πολλές διαβουλεύσεις πήραμε το γιατρό και μας είπε να πάμε στο νοσοκομείο. Στο δρόμο κάναμε πλάκα, του έλεγα με πας νυχτερινή βόλτα στην Αθήνα και τσάμπα τρέχουμε νυχτιάτικα. Φυσικά γεννήσαμε! Το αστείο ήτανε ότι η ξαδέλφη μου δεν το πίστευε όταν της το είπε η μαμά της: “Μα εγώ την είδα χθες το βράδυ και ήταν ακόμα έγκυος και δε φαινόταν να γεννάει”.  Είχα πολύ μεγάλη αγωνία να ακούσω το πρώτο κλάμα της Μυρτώς. ..  Η πρώτη μου σκέψη όταν την είδα ήταν “ τι όμορφη που είναι”.  Μου πήρε τρείς μήνες να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το μωρό είναι δικό μου. Παρόλο που τη φρόντιζα, τη θήλαζα, της τραγουδούσα, τη χόρευα μου πήρε τόσο διάστημα για να πω ότι την αγαπάω. Δεν ήρθε τίποτα αυτόματα με το που την είδα. Μόνο ένα δάκρυ… ανακούφισης!