Περίμενε λίγο πριν βγάλεις συμπεράσματα…

Θυμάστε που έγραψα για την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό? Το πόσο καλά πήγε? Αχ και να ήξερα τότε πόσο έξω είχα πέσει. Μετά την επιτυχία της πρώτης μέρας ακολούθησε το δράμα. Κλάματα, “δε θέλω να πάω σχολείο”, να μην κοιμάται το βράδυ, να κλαίει στον ύπνο της, να ρωτάει όλο αγωνία αν θα πάει σχολείο αύριο. Τι κουβέντες κάναμε. Τις έλεγα “Πες μου τι πρόβλημα έχεις να το λύσουμε ”. Αφού πήγαινε στη δασκάλα και της έλεγε “Έχω ένα πρόβλημα”. Ψυχολογικό ράκος η μάνα, να ψάχνεται να βρει τι συμβαίνει στο παιδί της. Ένα πρωί έκατσα και εγώ για λίγο στον παιδικό. Τότε κατάλαβα ότι το παιδί δε “βλέπει” τι συμβαίνει γύρω του, βάζει παρωπίδες. Της μίλαγα και ήταν σα να μη με άκουγε, είχε τον πόνο της και δεν έδινε καμία σημασία στο περιβάλλον και κυρίως στα άλλα παιδάκια. Δύσκολες μέρες. Η Μυρτώ εκείνο το διάστημα ήταν ένα άλλο παιδί από αυτό πού ήξερα. Από το πρόσχαρο, συνεργάσιμο παιδάκι μας είχε μεταλλαχτεί σε ένα νευρικό και αντιδραστικό παιδί. Να τρέμουμε το πρωινό ξύπνημα και τη διαδρομή για το σχολείο. Έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από τότε και ακόμα όταν τα σκέφτομαι νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου. Τι να με καθησυχάζει η δασκάλα ότι η φάση της προσαρμογής είναι δύσκολη και απλά χρειάζεται χρόνο για να εξοικειωθεί, τι να μου λέει η διευθύντρια ότι άλλα παιδάκια είναι και χειρότερα με ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως εμετούς. Έψαχνα η μάνα να βρω φαντάσματα. Είπαμε μεταξύ μαμάδων ειλικρίνεια και τι δε σκέφτηκα: ότι δεν είναι καλή η δασκάλα και δε δίνει τη δέουσα προσοχή στο παιδί μου, ότι μήπως τελικά δεν κάναμε σωστή επιλογή που γράψαμε το παιδί σε δημόσιο παιδικό αντί για ιδιωτικό, μήπως ήταν πολύ μικρή και βιαστήκαμε, ένα σωρό σκέψεις και ιδέες πέρασαν από το μυαλό μου. Φοβόμουνα ότι θα δημιουργήσουμε ψυχολογικά τραύματα στο παιδί και αναρωτιόμουν αν υπήρχε λόγος να περάσει τελικά το παιδί όλη αυτή τη διαδικασία προσαρμογής. Με τα πολλά μετά από ένα μήνα περίπου έρχονται οι διακοπές των Χριστουγέννων. Κατά τη διάρκεια τους σταματήσαμε κάθε κουβέντα για τον παιδικό. Κάθε φορά που το ανέφερε της λέγαμε ότι τώρα είναι διακοπές και δεν πάμε “σχολείο”.  Φροντίσαμε στις διακοπές να περάσει όμορφα με βόλτες, παρέες παιχνίδια, οικογένεια και ηρεμία. Και μια δυο μέρες πριν ανοίξουν πάλι τα σχολεία άρχισα να την προετοιμάζω. Την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων που πηγαίναμε στο σχολείο είχαμε ψιλο-κλάματα στο δρόμο.  Ήμασταν όμως πολύ τυχεροί. Όταν φτάσαμε στο σχολείο έτυχε να παρκάρουμε μαζί με δύο αδελφάκια που το αγόρι γιόρταζε την πρωτοχρονιά και το κοριτσάκι είχε τα γενέθλια του. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα στην τάξη οι δασκάλες και η διευθύντρια του παιδικού άρχισαν χαρούμενα τις ευχές πρώτα στα άλλα παιδάκια που γιόρταζαν και μετά σε εμάς για καλή χρονιά. Και η Μυρτώ φώτισε! Ξέχασε τα κλάματα και άρχισε να γελάει και το κυριότερο “άνοιξε” τα μάτια της και άρχισε να βλέπει. Από εκείνη τη μέρα ήταν κάθε μέρα και καλύτερα. Μέχρι που σήμερα σχεδόν 4 μήνες μετά αυτές οι μέρες είναι πια παρελθόν. Μετά από πολύ αγωνία, κλάμα και στενοχώρια.   

Μου πήρε καιρό να καταλάβω ποιο ήταν το θέμα της μικρή μου με το σχολείο. Το πρόβλημα της ήταν ότι δεν ήμασταν και εμείς εκεί μαζί της αλλά ήταν “μόνη της” όπως εκείνη αισθανόταν και έλεγε. Για μεγάλο διάστημα με ρωτούσε αν θα πάμε να την πάρουμε το μεσημέρι. Απίστευτο, φοβόταν ότι μπορεί ένα μεσημέρι να μην εμφανιστούμε. Όταν το συνειδητοποίησα της έλεγα κάθε μέρα ποιος θα πάει να την πάρει την επόμενη (μπαμπάς, μαμά, παππούς, γιαγιά). Και φυσικά της έλεγα ότι στο σχολείο δεν είναι μόνη της είναι και άλλα παιδάκια εκεί και όλοι μαζί είναι μια ομάδα. Ήμουν και είμαι υπέρμαχος του παιδικού σταθμού. Θεωρώ ότι είναι καλύτερα τα παιδάκια να βρίσκονται ανάμεσα σε συνομήλικα τους παιδάκια παρά να είναι στο σπίτι με παππούδες, γιαγιάδες ή νταντάδες όσο και αν τα υπεραγαπούν οι πρώτοι και όλο ταλαντούχες και ικανές και να είναι οι τελευταίες. Παρόλο που αυτά που περιγράφω δεν είναι καθόλου ευχάριστα, θέλω αυτό να είναι ένα αισιόδοξο post. Τα παιδάκια μας είναι ποιο δυνατά από όσο νομίζουμε, είναι δύσκολο να τα βλέπουμε να υποφέρουν, όταν όμως τα καταφέρνουν η κατάκτηση είναι δική τους.