"Μαμά φοβάμαι τα κακά"

Η εκπαίδευση τουαλέτας είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς γονείς. Αποφασίσαμε να εκπαιδεύσουμε τη Μυρτώ στο θέμα της τουαλέτας όταν ήταν 2 χρονών, την περίοδο του Πάσχα που με τον Αντώνη θα ήμασταν από άποψη δουλειάς πιο χαλαροί. Η μικρή είχε αρχίσει να λέει πότε κάνει τα κακά και τα τσίσα της και μάλιστα όσον αφορά τα κακά κρυβότανε κιόλας όταν τα έκανε πίσω από την κουρτίνα του σαλονιού συνήθως. Δυστυχώς βιαστήκαμε πολύ. Βιάστηκα γιατί ήθελα να τη γράψουμε σε δημόσιο παιδικό όταν θα έκλεινε τα 2.5 και δεν τα παίρνουν σε δημόσιο αν δεν έχουν απαλλαγεί από τη πάνα. Αυτό που συνέβη στη δική μας περίπτωση ήταν κάτι που προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει. Μόνο αφού το πάθαμε το έψαξα και διαπίστωσα ότι δεν είναι κάτι τόσο σπάνιο όσο νόμιζα. Μέχρι να αρχίσουμε την εκπαίδευση η Μυρτώ ήταν τακτική στην τουαλέτα της. Όταν αρχίσαμε όμως επειδή η μικρή φοβόταν τα κακά της άρχισε να τα κρατάει. Ο παιδίατρος μας είπε ότι ενώ συναισθηματικά ήταν ώριμη και ήθελε να μας ικανοποιήσει, σωματικά δεν ήταν ώριμη να ανταποκριθεί. Της βάζαμε υπόθετο, της δίναμε φυτικές ίνες (έξτρα από τα φρούτα και τα λαχανικά που έτρωγε) χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Της ξαναφόρεσα πάνα με οδηγία παιδιάτρου και ενώ είχαμε σταματήσει να το συζητάμε η μικρή εξακολουθούσε να αρνείται να κάνει κακά της. Τα φοβόταν. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι είναι μία φυσική διαδικασία πήραμε και βιβλίο εγκυκλοπαίδεια του ανθρώπινου σώματος για παιδιά και ένα βιβλίο για απαλλαγή από την πάνα (πήρα και εγώ βιβλία σχετικά για γονείς) αλλά τίποτα δε φαινόταν να δουλεύει. Εκείνη την εποχή είχαμε αρχίσει και παίζαμε με τις πλαστελίνες, παιχνίδι που της άρεσε πολύ. Πως λοιπόν μια μέρα μου ήρθε και της είπα ότι τα κακά είναι σαν την πλαστελίνη. Την είδες το σκέφτηκε, το επεξεργάστηκε και σαν να της φάνηκε πως αφού είναι σαν την πλαστελίνη δε μπορεί να είναι τόσο τρομερά. Εκείνη τη μέρα πήγαμε τουαλέτα την έβαλα στη μεγάλη λεκάνη όχι στο γιογιό, με κράταγε αγκαλιά, της έλεγα ένα τραγουδάκι για να της αποσπάσω την προσοχή και καταφέραμε να κάνουμε κακά. Ήταν η αρχή.

"Ο θρόνος μας"

Μία νοσηλεύτρια σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που είχα πάει να δώσω αίμα μου είχε πει ότι έλεγε στο γιο της ότι τα κακά είναι τροφή για το Νέμο και τα ψαράκια (όπως καταλαβαίνετε όπου βρισκόμουνα εκείνη την περίοδο έλεγα τον πόνο μου. Μου είχε γίνει φοβερό άγχος). Της είπα και εγώ αυτή την ιστορία που φάνηκε να της άρεσε. Ακόμα το λέει και μόνη της καμιά φορά. Συχνά αν είχε φάει κουλούρι με σουσάμι ή φακές που το έντερο της δεν μπορούσε να τα χωνέψει και βγαίνανε στα κακά της, της τα έδειχνα για να την πείσω ότι όντως τα κακά δεν είναι κάτι τρομερό αλλά τροφές που αποβάλλει ο οργανισμός μας. Σίγουρα όλα λίγο πολύ έπαιξαν ρόλο στο να απομυθοποιήσει η Μυρτώ τα κακά και να επανέλθει στο φυσιολογικό η λειτουργία του εντέρου της. Ωστόσο θεωρό ότι αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η παρομοίωση με την πλαστελίνη. Εκείνη την περίοδο είχα δοκιμάσει και διάφορα βότανα χωρίς να έχω διαπιστώσει να τη βοήθησε κάποιο ιδιαίτερα. Αφού είχε λυθεί το πρόβλημα και μετά από πολύ καιρό διαπίστωσα ότι βοηθάει πολύ η βρώμη. Το αστείο είναι ότι στη Μυρτώ αρέσει να τρώει τη βρώμη σκέτη, σε κουλουράκια που τη βάζω ούτε που τη δοκιμάζει. Με τα πολλά απαλλαχτήκαμε από την ημερήσια πάνα όταν η Μυρτώ ήταν περίπου 2 χρονών και 5 μηνών. Όταν ήταν 2 χρονών και 10 μηνών κόψαμε και τη βραδινή. Σίγουρα κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Αυτό όμως που έμαθα εγώ από αυτή τη διαδικασία και θα έδινα σαν συμβουλή είναι μη βιαστείτε και αφουγκραστείτε το παιδί σας.

Περίμενε λίγο πριν βγάλεις συμπεράσματα…

Θυμάστε που έγραψα για την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό? Το πόσο καλά πήγε? Αχ και να ήξερα τότε πόσο έξω είχα πέσει. Μετά την επιτυχία της πρώτης μέρας ακολούθησε το δράμα. Κλάματα, “δε θέλω να πάω σχολείο”, να μην κοιμάται το βράδυ, να κλαίει στον ύπνο της, να ρωτάει όλο αγωνία αν θα πάει σχολείο αύριο. Τι κουβέντες κάναμε. Τις έλεγα “Πες μου τι πρόβλημα έχεις να το λύσουμε ”. Αφού πήγαινε στη δασκάλα και της έλεγε “Έχω ένα πρόβλημα”. Ψυχολογικό ράκος η μάνα, να ψάχνεται να βρει τι συμβαίνει στο παιδί της. Ένα πρωί έκατσα και εγώ για λίγο στον παιδικό. Τότε κατάλαβα ότι το παιδί δε “βλέπει” τι συμβαίνει γύρω του, βάζει παρωπίδες. Της μίλαγα και ήταν σα να μη με άκουγε, είχε τον πόνο της και δεν έδινε καμία σημασία στο περιβάλλον και κυρίως στα άλλα παιδάκια. Δύσκολες μέρες. Η Μυρτώ εκείνο το διάστημα ήταν ένα άλλο παιδί από αυτό πού ήξερα. Από το πρόσχαρο, συνεργάσιμο παιδάκι μας είχε μεταλλαχτεί σε ένα νευρικό και αντιδραστικό παιδί. Να τρέμουμε το πρωινό ξύπνημα και τη διαδρομή για το σχολείο. Έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από τότε και ακόμα όταν τα σκέφτομαι νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου. Τι να με καθησυχάζει η δασκάλα ότι η φάση της προσαρμογής είναι δύσκολη και απλά χρειάζεται χρόνο για να εξοικειωθεί, τι να μου λέει η διευθύντρια ότι άλλα παιδάκια είναι και χειρότερα με ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως εμετούς. Έψαχνα η μάνα να βρω φαντάσματα. Είπαμε μεταξύ μαμάδων ειλικρίνεια και τι δε σκέφτηκα: ότι δεν είναι καλή η δασκάλα και δε δίνει τη δέουσα προσοχή στο παιδί μου, ότι μήπως τελικά δεν κάναμε σωστή επιλογή που γράψαμε το παιδί σε δημόσιο παιδικό αντί για ιδιωτικό, μήπως ήταν πολύ μικρή και βιαστήκαμε, ένα σωρό σκέψεις και ιδέες πέρασαν από το μυαλό μου. Φοβόμουνα ότι θα δημιουργήσουμε ψυχολογικά τραύματα στο παιδί και αναρωτιόμουν αν υπήρχε λόγος να περάσει τελικά το παιδί όλη αυτή τη διαδικασία προσαρμογής. Με τα πολλά μετά από ένα μήνα περίπου έρχονται οι διακοπές των Χριστουγέννων. Κατά τη διάρκεια τους σταματήσαμε κάθε κουβέντα για τον παιδικό. Κάθε φορά που το ανέφερε της λέγαμε ότι τώρα είναι διακοπές και δεν πάμε “σχολείο”.  Φροντίσαμε στις διακοπές να περάσει όμορφα με βόλτες, παρέες παιχνίδια, οικογένεια και ηρεμία. Και μια δυο μέρες πριν ανοίξουν πάλι τα σχολεία άρχισα να την προετοιμάζω. Την πρώτη μέρα μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων που πηγαίναμε στο σχολείο είχαμε ψιλο-κλάματα στο δρόμο.  Ήμασταν όμως πολύ τυχεροί. Όταν φτάσαμε στο σχολείο έτυχε να παρκάρουμε μαζί με δύο αδελφάκια που το αγόρι γιόρταζε την πρωτοχρονιά και το κοριτσάκι είχε τα γενέθλια του. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα στην τάξη οι δασκάλες και η διευθύντρια του παιδικού άρχισαν χαρούμενα τις ευχές πρώτα στα άλλα παιδάκια που γιόρταζαν και μετά σε εμάς για καλή χρονιά. Και η Μυρτώ φώτισε! Ξέχασε τα κλάματα και άρχισε να γελάει και το κυριότερο “άνοιξε” τα μάτια της και άρχισε να βλέπει. Από εκείνη τη μέρα ήταν κάθε μέρα και καλύτερα. Μέχρι που σήμερα σχεδόν 4 μήνες μετά αυτές οι μέρες είναι πια παρελθόν. Μετά από πολύ αγωνία, κλάμα και στενοχώρια.   

Μου πήρε καιρό να καταλάβω ποιο ήταν το θέμα της μικρή μου με το σχολείο. Το πρόβλημα της ήταν ότι δεν ήμασταν και εμείς εκεί μαζί της αλλά ήταν “μόνη της” όπως εκείνη αισθανόταν και έλεγε. Για μεγάλο διάστημα με ρωτούσε αν θα πάμε να την πάρουμε το μεσημέρι. Απίστευτο, φοβόταν ότι μπορεί ένα μεσημέρι να μην εμφανιστούμε. Όταν το συνειδητοποίησα της έλεγα κάθε μέρα ποιος θα πάει να την πάρει την επόμενη (μπαμπάς, μαμά, παππούς, γιαγιά). Και φυσικά της έλεγα ότι στο σχολείο δεν είναι μόνη της είναι και άλλα παιδάκια εκεί και όλοι μαζί είναι μια ομάδα. Ήμουν και είμαι υπέρμαχος του παιδικού σταθμού. Θεωρώ ότι είναι καλύτερα τα παιδάκια να βρίσκονται ανάμεσα σε συνομήλικα τους παιδάκια παρά να είναι στο σπίτι με παππούδες, γιαγιάδες ή νταντάδες όσο και αν τα υπεραγαπούν οι πρώτοι και όλο ταλαντούχες και ικανές και να είναι οι τελευταίες. Παρόλο που αυτά που περιγράφω δεν είναι καθόλου ευχάριστα, θέλω αυτό να είναι ένα αισιόδοξο post. Τα παιδάκια μας είναι ποιο δυνατά από όσο νομίζουμε, είναι δύσκολο να τα βλέπουμε να υποφέρουν, όταν όμως τα καταφέρνουν η κατάκτηση είναι δική τους.