"Μαμά φοβάμαι τα κακά"

Η εκπαίδευση τουαλέτας είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς γονείς. Αποφασίσαμε να εκπαιδεύσουμε τη Μυρτώ στο θέμα της τουαλέτας όταν ήταν 2 χρονών, την περίοδο του Πάσχα που με τον Αντώνη θα ήμασταν από άποψη δουλειάς πιο χαλαροί. Η μικρή είχε αρχίσει να λέει πότε κάνει τα κακά και τα τσίσα της και μάλιστα όσον αφορά τα κακά κρυβότανε κιόλας όταν τα έκανε πίσω από την κουρτίνα του σαλονιού συνήθως. Δυστυχώς βιαστήκαμε πολύ. Βιάστηκα γιατί ήθελα να τη γράψουμε σε δημόσιο παιδικό όταν θα έκλεινε τα 2.5 και δεν τα παίρνουν σε δημόσιο αν δεν έχουν απαλλαγεί από τη πάνα. Αυτό που συνέβη στη δική μας περίπτωση ήταν κάτι που προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει. Μόνο αφού το πάθαμε το έψαξα και διαπίστωσα ότι δεν είναι κάτι τόσο σπάνιο όσο νόμιζα. Μέχρι να αρχίσουμε την εκπαίδευση η Μυρτώ ήταν τακτική στην τουαλέτα της. Όταν αρχίσαμε όμως επειδή η μικρή φοβόταν τα κακά της άρχισε να τα κρατάει. Ο παιδίατρος μας είπε ότι ενώ συναισθηματικά ήταν ώριμη και ήθελε να μας ικανοποιήσει, σωματικά δεν ήταν ώριμη να ανταποκριθεί. Της βάζαμε υπόθετο, της δίναμε φυτικές ίνες (έξτρα από τα φρούτα και τα λαχανικά που έτρωγε) χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Της ξαναφόρεσα πάνα με οδηγία παιδιάτρου και ενώ είχαμε σταματήσει να το συζητάμε η μικρή εξακολουθούσε να αρνείται να κάνει κακά της. Τα φοβόταν. Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι είναι μία φυσική διαδικασία πήραμε και βιβλίο εγκυκλοπαίδεια του ανθρώπινου σώματος για παιδιά και ένα βιβλίο για απαλλαγή από την πάνα (πήρα και εγώ βιβλία σχετικά για γονείς) αλλά τίποτα δε φαινόταν να δουλεύει. Εκείνη την εποχή είχαμε αρχίσει και παίζαμε με τις πλαστελίνες, παιχνίδι που της άρεσε πολύ. Πως λοιπόν μια μέρα μου ήρθε και της είπα ότι τα κακά είναι σαν την πλαστελίνη. Την είδες το σκέφτηκε, το επεξεργάστηκε και σαν να της φάνηκε πως αφού είναι σαν την πλαστελίνη δε μπορεί να είναι τόσο τρομερά. Εκείνη τη μέρα πήγαμε τουαλέτα την έβαλα στη μεγάλη λεκάνη όχι στο γιογιό, με κράταγε αγκαλιά, της έλεγα ένα τραγουδάκι για να της αποσπάσω την προσοχή και καταφέραμε να κάνουμε κακά. Ήταν η αρχή.

"Ο θρόνος μας"

Μία νοσηλεύτρια σε ένα δημόσιο νοσοκομείο που είχα πάει να δώσω αίμα μου είχε πει ότι έλεγε στο γιο της ότι τα κακά είναι τροφή για το Νέμο και τα ψαράκια (όπως καταλαβαίνετε όπου βρισκόμουνα εκείνη την περίοδο έλεγα τον πόνο μου. Μου είχε γίνει φοβερό άγχος). Της είπα και εγώ αυτή την ιστορία που φάνηκε να της άρεσε. Ακόμα το λέει και μόνη της καμιά φορά. Συχνά αν είχε φάει κουλούρι με σουσάμι ή φακές που το έντερο της δεν μπορούσε να τα χωνέψει και βγαίνανε στα κακά της, της τα έδειχνα για να την πείσω ότι όντως τα κακά δεν είναι κάτι τρομερό αλλά τροφές που αποβάλλει ο οργανισμός μας. Σίγουρα όλα λίγο πολύ έπαιξαν ρόλο στο να απομυθοποιήσει η Μυρτώ τα κακά και να επανέλθει στο φυσιολογικό η λειτουργία του εντέρου της. Ωστόσο θεωρό ότι αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η παρομοίωση με την πλαστελίνη. Εκείνη την περίοδο είχα δοκιμάσει και διάφορα βότανα χωρίς να έχω διαπιστώσει να τη βοήθησε κάποιο ιδιαίτερα. Αφού είχε λυθεί το πρόβλημα και μετά από πολύ καιρό διαπίστωσα ότι βοηθάει πολύ η βρώμη. Το αστείο είναι ότι στη Μυρτώ αρέσει να τρώει τη βρώμη σκέτη, σε κουλουράκια που τη βάζω ούτε που τη δοκιμάζει. Με τα πολλά απαλλαχτήκαμε από την ημερήσια πάνα όταν η Μυρτώ ήταν περίπου 2 χρονών και 5 μηνών. Όταν ήταν 2 χρονών και 10 μηνών κόψαμε και τη βραδινή. Σίγουρα κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Αυτό όμως που έμαθα εγώ από αυτή τη διαδικασία και θα έδινα σαν συμβουλή είναι μη βιαστείτε και αφουγκραστείτε το παιδί σας.