Θα περάσει και αυτό….

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω και από πού. Είναι όλα αχταρμάς στο μυαλό μου. Όσα μας συμβαίνουν όλες αυτές τις μέρες είναι κάτι το πρωτόγνωρο που δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε. Αποτέλεσμα ήταν την Παρασκευή το μεσημέρι να τσακωθώ με έναν στο τρένο και να βριστούμε. Να βρίσω ποιος εγώ! Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.

Ας προσπαθήσω να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Παρασκευή βράδυ είμαστε με τον αντρούλη μου σπίτι και χαζεύουμε τηλεόραση. Βλέπουμε σε έκτακτη είδηση το διάγγελμα του Τσίπρα για δημοψήφισμα. Μου λέει ο καλός μου “να δεις τη Δευτέρα θα είναι κλειστές οι τράπεζες και θα γίνει capital control”. Έπεσε μέσα. Εντωμεταξύ στο πορτοφόλι ελάχιστα μετρητά, είχε μπει το δεκαπενθήμερο στην τράπεζα. Το Σάββατο το πρωί βγαίνω να πάω να πάρω τη μικρή από τη μαμά μου ουρές στις τράπεζες. Έχει ένα ΑΤΜ έξω από το ΔΑϊς εκεί βλέπω έναν κύριο να κρατάει το πορτοφόλι του. Στο ΑΤΜ δεν έχει κόσμο. Κατεβάζω το παράθυρο και ρωτάω “είχε λεφτά το μηχάνημα?” Μου λέει ο κύριος “μην κάνετε τον κόπο, βγάζει μήνυμα λυπούμαστε δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε”. Και μου μπαίνει η ιδέα στο μυαλό ότι η τράπεζα έκλεισε τα ΑΤΜ και δεν εξυπηρετεί τον κόσμο όχι γιατί δεν έχει λεφτά (το ΑΤΜ) αλλά επίτηδες. Φτάνω στη μαμά μου τους λέω «τα μάθατε τα νέα»; “Ναι μου λέει ο μπαμπάς μου φυσικά το πραγματικό ερώτημα είναι ευρώ ή δραχμή. Ας γυρίσουμε στη δραχμή καλύτερα θα είμαστε από τα χάλια που είμαστε τώρα“. Δεν πιστεύουν τα αυτιά μου τι ακούω. Ο μπαμπάς μου είναι πιο πρωτοποριακός από μένα. Παθαίνω τον πρώτο πανικό. Το ενδεχόμενο να γυρίσουμε στη δραχμή με τρομοκρατεί.

Τη Δευτέρα πάω super market (έχει γίνει capital control και εγώ δεν έχω σηκώσει χρήματα) και έχω μία αγωνία μήπως δε μου δεχτεί την κάρτα, μήπως δε γίνει η σύνδεση με την  τράπεζα. Αν δε μου δεχτεί την κάρτα τα μετρητά που έχω δε φτάνουν να πληρώσω. Ρεζίλι θα γίνω σκέφτομαι μέσα μου. Ρωτάω την κοπέλα στο  super market (την ήξερα. Είναι ένα μικρό συνοικιακό super market που ψωνίζουμε συχνά και γνωριζόμαστε με τους περισσότερους που δουλεύουνε εκεί): “ψώνισε κανένας με κάρτα πάνω από εξήντα ευρώ? Είχατε κανένα πρόβλημα από το πρωί με κάρτα?” H κοπέλα με καθησύχασε. Ο μπροστινός μου ψώνισε με μετρητά. Δεν είχε να του δώσει ρέστα. Μου είπε είχανε έλλειψη σε δεκά-ευρα. “Καλά απόρησα ο κόσμος ψωνίζει με μετρητά?”

Περνάνε οι μέρες και φουντώνουν οι φήμες για επιστροφή στη δραχμή. Αρχίζω και το δουλεύω μέσα μου. Μου λέει περιστατικό η μαμά μου για μία κοπέλα που περιμένει στην ουρά της τράπεζας όχι για να σηκώσει χρήματα (οι λογαριασμοί της δεν έχουνε λεφτά παρά μόνο 5 ή 10 ευρώ) αλλά για να δει αν της έχουνε βάλει χρήματα στο λογαριασμό της από αυτά που της χρωστάνε. Με πιάνει μια στενοχώρια. Διαβάζω ένα post στο internet στο οποίο μια κοπέλα περιγράφει πως είναι να πέφτεις το βράδυ στο κρεβάτι για ύπνο και να γουργουρίζει η κοιλιά σου αλλά τουλάχιστον να ξέρεις ότι το παιδί σου έχει φάει. Να τρως για δέκα μέρες συνεχόμενα μακαρόνια. Να σου ζητάει το παιδί σου μαλλί της γριάς και να του παίρνεις με το τελευταίο ευρώ στο πορτοφόλι σου. Άλλο ψυχοπλάκωμα. Σκέφτομαι πρέπει να ξεπεράσεις το φόβο σου. Πρέπει να πάψεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Εσύ είσαι βολεμένη. Ένας μισθός όσο μικρός και αν είναι μπαίνει κάθε μήνα στο λογαριασμό σου.

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε την Παρασκευή. Πάω στη δουλειά και συζητάνε για κούρεμα καταθέσεων.  Ακόμα και για ποσά κάτω των 10.000 ευρώ. Μια συνάδελφος  μας λέει “στεναχωριέμαι γιατί μαζεύαμε λεφτά για το γιό μας του βάζαμε κάθε μήνα λίγα χρήματα στην άκρη από όταν γεννήθηκε”. Θυμώνω. Εδώ και μήνες έχω σφίξει το πορτοφόλι μπας και καταφέρω λίγα λίγα κάθε μήνα να μαζέψω λεφτά να πάμε πουθενά διακοπές. Μια άλλη συνάδελφος με ρωτάει “είσαι διατεθειμένη να δουλέψεις σε εργοστάσια?” “Ναι και στα εργοστάσια θα δουλέψω αν χρειαστεί.” Θα πάω στο χωριό μου να μαζέψω ελιές. Η μαμά μου μας έλεγε ιστορίες από την κατοχή. Πως η γιαγιά μου που είχε 11 παιδιά είχε κότες και μια κατσίκα στην πίσω αυλή σε μία μονοκατοικία στον Πειραιά και κατάφερε και δεν πεινάσανε. Η μαμά μου έχει στο μπαλκόνι της σε διαμέρισμα στην Αθήνα μια ντοματιά, μια πιπεριά και μια αγγουριά.

 Το μπαλκόνι της μαμάς μου

Η ντοματιά

                                                                      Πιπεριές 2 ειδών :-)  

Η αγγουριά μας! (μαμά είδες? Την έκανα μας!!!)

Ακούω στο ραδιόφωνο το τραγούδι του Πορτοκάλογλου “ θα περάσει και αυτό…” και σκέφτομαι πόσο με εκφράζει (https://www.youtube.com/watch?v=uZiAmO-VRos). Δε θα σας πω για τον τσακωμό στο τρένο. Ο κόσμος φοβάται και εγώ φοβάμαι. Ότι και να βγει από το σημερινό δημοψήφισμα οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες. Τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλο. Κάναμε το λάθος και ανοίξαμε τηλεόραση και το παιδί ετών τεσσάρων ακούγοντας στην τηλεόραση τους συνομιλητές να γαβγίζουν με εμπάθεια ρωτάει με απορία: “Μαμά θα έχουμε πόλεμο?” Δε μου φτάνανε όλα τα άλλα χθες το βράδυ έκανα το λάθος και ξεκίνησα να διαβάζω το “Επάγγελμα Πόρνη”, της Λίλης Ζωγράφου (υπέροχο βιβλίο και υπέροχη συγγραφέας). Καλά να πάθω. Ξαφνικά, σα να άναψε ένα λαμπάκι στο μυαλό μου, συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση μας μπορεί να παραλληλιστεί με τότε που ήμασταν υποδουλωμένοι στους Τούρκους με τους συνεχείς φόρους, το φόβο και την κακομοιριά.

 Η Ζωγράφου αναφέρει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της:

 ”Η επανάσταση μου δε θα στρεφόταν εναντίον του κατεστημένου και του συστήματος του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι και αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά και άλλα φερέφωνα. “

Δε θέλω να επηρεάσω κανέναν με αυτά που γράφω για αυτό και θα ανεβάσω το ποστ αφού έχουν κλείσει οι κάλπες. Να τα βγάλω από μέσα μου ήθελα. Κάποιοι ίσως με πουν ανόητη και χαζο-συναισθηματική όπως υπονόησε μια κυρία στο τρένο. Με ρώτησε γιατί μεταφέρουν πάνω μας την ευθύνη. Ε, ας πάρουμε επιτέλους και εμείς την ευθύνη για κάτι.